Lenistwo

Czym jest tak naprawdę lenistwo? Czy jest grzechem? Od jakiegoś czasu sporo o tym myślę, głównie dlatego, że sam mam sporo z lenistwem do czynienia.

Co jest sednem lenistwa? Niewykonywanie swoich obowiązków, czy to określonych formalnie, czy to wynikających z naszego funkcjonowania w rodzinie, w miejscu nauki czy pracy a także w kościele.

Uczeń lub student w sposób oczywisty ma obowiązek wykorzystywać stworzone mu możliwości zdobywania wiedzy, uczęszczać na zajęcia itp. Pracownik ma obowiązek sumienne wykonywać polecenia wynikające z jego obowiązków, poświęcać cały czas pracy na pracę właśnie. Członek rodziny ma obowiązek dbać o tę rodzinę w ramach swoich możliwości, statusu i wieku. W kościele mamy obowiązek troszczenia się o wspólne dobro, o budowanie braci i sióstr. To pewnie truizmy, dla mnie jednak nazwanie i określenie tych podstawowych obowiązków było bardzo pożyteczne.

Każda sytuacja, w której lawirujemy wśród swoich obowiązków i tak je „umiejętnie” interpretujemy, by ograniczyć je poprzez swoje lenistwo ma u swoich podstaw egoizm. To on jest istotą lenistwa. Nie wykonujemy naszych obowiązków, bo „lenimy się”, „nie chce nam się” – czyli odsuwamy je by czas spożytkować „dla siebie”. Aby spędzić czas na myśleniu o tym, co jest DLA NAS przyjemne, zrobieniu czegoś, co tylko NAM przynosi przyjemność. Nawet jeżeli jest to tzw. nie robienie niczego.

Egoizm leży u podstawy każdego grzechu. Wystarczy wziąć kilka pierwszych lepszych z brzegu i trochę je przeanalizować, by się o tym przekonać. Nie inaczej jest z lenistwem.

Ale tak naprawdę w lenistwie najstraszniejsze jest to, że za DOBRE DLA MNIE uznaję to, co jest PRZECIWNE WOLI BOŻEJ. I to powinien być dzwonek alarmowy. Dlatego powiedziano: Obudź się, który śpisz, I powstań z martwych, A zajaśnieje ci Chrystus. (List do Efezjan 5:14)

Zgodnie z moim postanowieniem noworocznym staram się mieć w pamięci cały czas Największe i Pierwsze Przykazanie. Lenistwo jest jego najoczywistszym zaprzeczeniem, złamaniem.