Kto nie grzeszy?

Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej – Pisze apostoł Paweł w Liście do Rzymian (3:23). Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli – czytamy w tym samym liście kilka wersów dalej (Rzym. 5:12).

Jak wobec tego rozumieć słowa apostoła Jana o tym, że narodzony na nowo człowiek tak naprawdę nie grzeszy? Wow! Jak to?

Każdy, kto w Nim mieszka, nie grzeszy; każdy, kto grzeszy, nie widział go ani go nie poznał. (Pierwszy List apostoła Jana 3:6). Ten, kto naprawdę poznał Boga, doświadczył działania Ducha Świętego, przekonującego o grzechu, sprawiedliwości i o sądzie (Ewangelia Jana 16:8), kto zrozumiał wielkość łaski i sens zbawienia po prostu nienawidzi zła i grzechu. Duch Święty daje mu siłę do tego, by nie grzeszyć. Wiemy, że żaden z tych, którzy się z Boga narodzili, nie grzeszy, ale że Ten, który z Boga został zrodzony, strzeże go i zły nie może go tknąć. (Pierwszy List apostoła Jana 5:18) a Anioł Pański zakłada obóz wokół tych, którzy się go boją, i ratuje ich. (Psalm 34:8)

Co więc zrobić z ewidentnym faktem, że przecież wszyscy, nawet narodzeni z Boga jednak grzeszymy i upadamy? Słowo Boże jest prawdziwe i niepodważalne. Jako prawdziwi uczniowie Jezusa, przejęci do głębi Jego nauką i ofiarą nie wyobrażamy sobie przecież by całymi godzinami w skupieniu planować jakiś występek, gorączkowo myśleć, jak tu skłamać i oszukać, jak okraść lub uwieść. Owszem, zdarza nam się palnąć coś w emocjach, w pierwszym odruchu skłamać, chcąc „ratować swoją skórę”, spojrzeć gdzie nie trzeba. Ale to tak naprawdę niechciane odruchy, za które jak najszybciej pokutujemy i przepraszamy Boga. Kto z Boga się narodził, grzechu nie popełnia, gdyż posiew Boży jest w nim, i nie może grzeszyć, gdyż z Boga się narodził. (1 List Jana 3:9)

Grzeszenie w tym nowotestamentowym rozumieniu to tak naprawdę trwanie w grzechu. Znowu wracamy do tego, że Bóg patrzy na serce (ostatnio tak mocno dotyka mnie ta prawda!). On widzi, czyje serce nienawidzi grzechu, pomimo tego, że zdarza mu się wpaść w to błoto. Taki człowiek przeprasza Ojca za zasmucanie go właściwie jeszcze w momencie popełniania grzechu, bo cały czas sam bada swoje serce i woła: Badaj mnie, Boże, i poznaj serce moje, doświadcz mnie i poznaj myśli moje! I zobacz, czy nie kroczę drogą zagłady, a prowadź mnie drogą odwieczną! (Psalm 138:23-24) Taki człowiek na pewno nie trwa w grzechu.

To trochę jak z brudzeniem sobie nóg w czasie mozolnej podróży. Nikt przy zdrowych zmysłach nie brudzi ich specjalnie, ale faktem jest, że tak się dzieje. Właśnie takiego porównania użył Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy mył uczniom nogi. Rzecze mu Jezus: Kto jest umyty, nie ma potrzeby myć się, chyba tylko nogi, bo czysty jest cały. I wy czyści jesteście, lecz nie wszyscy (Ewangelia Jana 13:10).